เงาบนผนัง

 ### เงาบนผนัง

**1**

มันเริ่มขึ้นในคืนหนึ่งที่ดูเหมือนจะธรรมดา อานนท์นอนอยู่บนเตียงของเขา กำลังผ่อนคลายหลังจากวันที่ยาวนานและเหนื่อยล้า แสงไฟจากหน้าต่างข้างเตียงค่อยๆ มืดลงเมื่อเขาปิดผ้าม่านลงจนสนิท เหลือเพียงแสงไฟจากโต๊ะเล็กข้างเตียงเท่านั้นที่ยังคงให้ความอบอุ่นอ่อนๆ ในห้องนอนขนาดเล็กของเขา

ทุกอย่างปกติดี จนกระทั่งไฟดับลงในเวลาที่เขาตัดสินใจพักผ่อนอย่างเต็มที่ แสงสลัวจางหายไป ความมืดเข้าครอบคลุมทุกสิ่งอย่างช้าๆ ขณะที่เขาพยายามจะหลับตา เขารู้สึกเหมือนมีบางอย่างผิดปกติ…

ในค่ำคืนที่เงียบสงัดนั้น อานนท์เห็นบางอย่าง บางอย่างที่ทำให้หัวใจเขาเต้นรัว เงารูปร่างประหลาดบนผนังข้างเตียงของเขา มันดูไม่เหมือนเงาของต้นไม้หรือเงาของสิ่งใดที่คุ้นตา มันเคลื่อนไหวช้าๆ คล้ายกับกำลังเดินผ่านไป 

เขาคิดว่ามันเป็นภาพหลอนจากความเหนื่อยล้า และพยายามหลับตา หายใจลึกๆ เพื่อข่มความกลัว แต่มันไม่ใช่แค่ภาพลวงตา เมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง เงานั้นยังคงอยู่ที่เดิม ขยับไหวเบาๆ 

อานนท์ลุกขึ้นนั่ง รีบเปิดไฟทันที เงานั้นหายไป ราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น

**2**

คืนต่อมา อานนท์ยังคงไม่สบายใจ แม้ว่าเขาจะพยายามโน้มน้าวตัวเองว่าเป็นเพียงจินตนาการ แต่ความรู้สึกหวาดกลัวบางอย่างยังคงซ่อนอยู่ในใจเขา คืนนี้ เขาตัดสินใจจะจ้องมองเงานั้นอีกครั้ง เขารู้สึกท้าทายบางสิ่งที่เขาไม่เข้าใจ  

หลังจากปิดไฟ ความมืดปกคลุมห้องอีกครั้ง เงานั้นก็กลับมาเช่นเดิม ขยับเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ อานนท์จ้องมองด้วยความระแวดระวัง เงานั้นไม่ใช่เงาของอะไรที่อยู่ในห้อง แต่ดูเหมือนเงาของสิ่งที่เคลื่อนไหวอยู่ในห้องร่วมกับเขา

ครั้งนี้ อานนท์ตัดสินใจว่าจะทดสอบ เขาเปิดไฟขึ้นอีกครั้ง และแน่นอนว่าเงานั้นหายไป เขาพยายามมองหาสิ่งที่อาจก่อให้เกิดเงานั้น แต่ไม่มีอะไรผิดปกติในห้องของเขา 

"มันเป็นแค่เงา...หรือมีบางอย่างมากกว่านั้น?" เขาคิดในใจ แต่ไม่ได้พูดออกมา เขาเริ่มรู้สึกกลัวว่ามันอาจจะไม่ใช่แค่ภาพหลอนของเขาอีกต่อไป

**3**

อานนท์เริ่มฝันร้าย หลังจากหลายคืนของการเห็นเงานั้น เขาฝันเห็นสิ่งมีชีวิตรูปร่างสูงใหญ่คล้ายมนุษย์ แต่ไม่มีหน้า มันยืนอยู่ในห้องนอนของเขา จ้องมองมาที่เขาผ่านเงาบนผนัง มันไม่พูดอะไร ไม่เคลื่อนไหว แต่เขารู้สึกถึงพลังบางอย่างที่น่ากลัว แรงกดดันที่ทำให้เขาไม่สามารถหายใจสะดวกได้ 

เช้าวันต่อมา เขาตื่นขึ้นด้วยเหงื่อที่ชุ่มโชก เขาเริ่มสงสัยว่าอาจมีบางอย่างผิดปกติกับห้องนี้ บางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้ด้วยตรรกะ เขาลองสืบค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับบ้านของเขา แต่ไม่พบอะไรที่น่าสงสัย ไม่มีเรื่องเล่าผีสิงหรือเหตุการณ์น่ากลัวใดๆ เกิดขึ้นในบ้านนี้

**4**

คืนถัดมา เหตุการณ์ก็ยิ่งแย่ลง เงานั้นเริ่มขยับเข้ามาใกล้เตียงของเขามากขึ้น ทุกครั้งที่เขาหลับตา ความรู้สึกเหมือนมีใครบางคนกำลังจ้องมองก็ยิ่งทวีความชัดเจนขึ้น เขาพยายามหลับ แต่ความหวาดกลัวทำให้เขานอนไม่หลับเลย

ในคืนที่สี่ เงานั้นขยับเข้าใกล้เตียงของเขามากที่สุด อานนท์นอนตัวแข็งไม่กล้าขยับตัว เขารู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่แฝงตัวอยู่ในความมืด ขณะที่เขาไม่กล้าลืมตาดู

แต่สิ่งที่เลวร้ายที่สุดก็เกิดขึ้นเมื่อเขารู้สึกได้ถึงความเย็นเยียบของลมหายใจแผ่วๆ ที่เป่าลงที่ใบหน้าของเขา มันชัดเจนเหมือนมีใครบางคนกำลังยืนอยู่ตรงนั้นใกล้ๆ 

**5**

ความกลัวทำให้เขาตัดสินใจที่จะไม่ปิดไฟอีกต่อไป แต่แสงไฟก็ไม่ได้ช่วยมากนัก มันทำให้เขารู้สึกปลอดภัยเพียงชั่วครู่เดียว แต่เขารู้ดีว่าบางสิ่งนั้นยังคงซ่อนตัวอยู่ในเงามืด มันเพียงรอจังหวะที่ไฟจะดับลง

คืนสุดท้ายก่อนที่เขาจะตัดสินใจย้ายออกจากบ้าน เงานั้นขยับเข้ามาจนเกือบจะถึงปลายเตียง อานนท์พยายามข่มใจบอกตัวเองว่าให้เปิดไฟ แต่ความกลัวเข้าครอบงำเขาอย่างสมบูรณ์ เขาตื่นขึ้นกลางดึกด้วยความรู้สึกหนาวเยือก ไม่ใช่แค่จากความเย็นของอากาศ แต่จากการรับรู้ว่าบางสิ่งกำลังเข้ามาใกล้ 

ในที่สุด เขาก็ยอมรับความจริง เขาไม่ได้อยู่คนเดียว เงานั้นไม่ใช่แค่เงา มันเป็นวิญญาณที่ไม่มีรูปร่าง ไม่มีตัวตน แต่กำลังจ้องมองเขาอยู่ และมันจะไม่หยุดจนกว่ามันจะได้สิ่งที่ต้องการ

**6**

คืนสุดท้าย… อานนท์ตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าไฟในห้องดับลงทั้งหมด ไม่เหลือแสงไฟใดๆ เขารู้สึกถึงการเคลื่อนไหว เงาที่เคยเห็นขยับเข้ามาใกล้เขา เขาพยายามเปิดไฟแต่ไฟกลับไม่ทำงาน เขาได้แต่จ้องมองเงานั้นที่เข้ามาใกล้ขึ้นทุกที และเมื่อเงานั้นอยู่ใกล้จนเขาเห็นรูปร่างชัดเจน...เงานั้นก็ค่อยๆ ยืดขยายขึ้นจนคลุมทั้งห้อง

เสียงกระซิบดังขึ้นจากทุกทิศทาง และในที่สุด มันก็มาอยู่ตรงหน้าเขา พร้อมกระซิบคำสุดท้ายที่อานนท์ไม่เคยลืม

"เวลาของคุณหมดแล้ว…"